Het mannelijk en vrouwelijke principe van persoonlijke groei

Sinds een paar weken spaar ik van die moestuinpotjes van de Appie. Als een kind zo blij ben ik er mee. Ik sta dagelijks naar die potjes te turen en geef ze zorgvuldig water als de grond te droog is. Fascinerend hoe dat proces gaat, het wekt mijn nieuwsgierigheid.

Het lijkt een hele poos alsof er niets gebeurt en dan opeens op een dag verschijnt er een heel klein groen puntje dat in de meeste gevallen wonderbaarlijk snel groter wordt. Opeens is het een echt plantje. Hoera!

Wat me zo boeit is de magie van dat onzichtbare proces. Dat uit zo’n piepklein zaadje iets heel unieks tevoorschijn kan komen. Je weet niet precies hoe dat eruit zal gaan zien. Ja, op ‘t kaartje staat dat het een aubergine gaat worden, of dille of wortel. Maar als de kiemplantjes hun eerste puntjes groen boven de aarde uitsteken lijken ze nog allemaal op elkaar, er is bijna geen verschil tussen bosui en aardbei. En dan na een tijdje, krijgt elk plantje zijn unieke vorm.

Ik vind het ook mooi om te beseffen dat uit zo’n enkel zaadje niets kan groeien zonder het potje vruchtbare aarde dat erbij geleverd wordt. En dat het potje aarde op zichzelf nooit een plantje kan voortbrengen.

Dit doet me denken aan het mannelijk en het vrouwelijk principe, zo fundamenteel noodzakelijk voor elk creatieproces. Het een kan niet zonder het andere, net als bij onze persoonlijke groei en ontwikkeling. Tegengestelde krachten in onszelf, die als we ze apart blijven inzetten, niet tot iets nieuws leiden. Maar als we die krachten leren samen te bundelen, dan kan er iets nieuws ontstaan en gaan groeien.

Het zaadje, het mannelijke principe, is net als een wens of verlangen. Je wil een verandering realiseren. Bijvoorbeeld om meer vanuit eigenheid je werk te doen, of om in je privé-leven een nieuwe stap te maken. Eenmaal in goede aarde gevallen (het vrouwelijk principe) begint voor het zaadje een ongrijpbaar ontwikkelproces. Onzichtbaar. In het begin gaat het er vooral om dat je de zaadjes goede voeding, daglicht en water geeft. Aan de buitenkant lijkt het proces stil te staan, maar ondergronds ontstaan de wortels. Voor onze wensen en verlangens geldt dat evengoed, ze hebben kortere of langere tijd vooral onze liefde, aandacht en geduld nodig om te kunnen wortelen. We kunnen dit proces niet forceren door te snel te willen! Daar doen we het zaadje, onze wensen dus, geen goed mee.

Eenmaal bovengronds groeien plantjes niet door eraan te trekken. Ik zie de moestuinpotjes voor me op de vensterbank, en geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om te trekken aan zo’n piepklein groen sprietje dat net zijn kop boven de aarde uitsteekt. Waarom zit ik mezelf dan toch regelmatig op de hielen en raak ik gefrustreerd, omdat wat ik allemaal wil en wens nog steeds niet is gerealiseerd? Als ik met mijn geduld, liefde en nieuwsgierigheid volg wat er gebeurt, erbij blijf, dan brengt me dat veel meer ontspanning en plezier. Het lijkt wel alsof er dan ook veel meer kiemen tot ontwikkeling komen. Dan weer heeft dit plantje even aandacht nodig, dan weer die andere. En langzaam maar zeker groeien ze allemaal verder.

Werken aan persoonlijke ontwikkeling is dus vooral liefde, aandacht en ruimte geven aan je wensen en verlangens. En in een volgend stadium verpotten, nog meer ruimte geven om te groeien! Ook al is het spannend en onzeker wat er gaat komen, zoek iedere keer weer die nieuwe ruimte op.

Af en toe wat extra voedingsstoffen werken bevorderend. Bij mij blijkt dat de nieuwsgierigheid te zijn. ‘t Lijkt wel of mijn potjes op de vensterbank er beter van gaan groeien. Nieuwsgierigheid blijkt een kracht te zijn die ook in mijn werk enorm tot hulp is. Nieuwsgierig naar nieuwe momenten en ontmoetingen, zonder precies te weten wat er gaat gebeuren. Dan ontstaat creatie en vervulling. Zoals ik aan het begin al schreef: er kan uit zo’n piepklein zaadje iets heel unieks tevoorschijn komen. En ik ben gewoon nieuwsgierig naar dat unieke. In mezelf en bij andere mensen!